The Fighting er bandarísk bardagamynd/rómantísk mynd sem kom út nú í sumar. Titilinn gefur fyrirheit um öfluga bardagamynd sem á eftir að skilja 99% karlmanna eftir með testósterónið í botni. Ég las það meira að segja aftan á DVD disknum þegar ég sá hana út í búð, að þetta væri mynd í anda Fight Club. Það eru býsna stór orð og þegar kom á daginn voru það alls ekki orð að sönnu. Þetta reyndist vera hin mesta kettlingamynd og meira um einhverjar rómantískar senur en einhver alvöru bardagaatriði.
Myndin fjallar um Shawn Mc Arthur sem leikinn er af Channing Tatum. Channing er frægastur fyrir þátt sinn í Step Up og She´s the man frá árinu 2006 en upp á síðkastið hefur hann verið að færa sig upp á skaftið og verið að leika í ögn harðari myndum, s.s. þessari, Puplic Enemies og G.I Joe. Shawn er bláfátækur ungur maður sem býr í stórborginni New York. Í fyrstu senunum fáum við að sjá að Shawn er mjög kurteis maður en þráðurinn í honum er einstkalega stuttur. Það fáum við að sjá þegar hann er að selja bækur og drasl á götunni, að aðrir ungir sölumenn sem „eiga“ þetta horn veitast að honum og Shawn endar á að ganga í skrokk á þeim. Sá sem gerir hina sölumennina út, veitir Shawn eftirtekt og sér að þarna er toppbardagamaður á ferð. Stuttu seinna rekast þeir á hvorn annan og hann býðst til að vera umboðsmaður hans Shawn og verða honum út um bardaga þar sem hann getur þénað töluverðum upphæðum á stuttum tíma. Shawn fær sinn fyrsta bardaga og hann sigrar hann með heppni. Hann sýnir það samt í þessum bardaga að það að gefast upp er ekki til í hans orðaforða. Á næstu vikum berst hann í tveimur bardögum og færist upp metorða stigann. Í millitíðnni flyst hann inn til umboðsmannsins auk þess sem frekar súr ástarsaga tvinnast inn í þetta. Hann kynnist barþjóninum Zulay sem hann hafði reynt að selja fake-útgáfu af Harry Potter þennan örlagaríka dag á götuhorninu.
Umboðsmaðurinn Harvey (Terrence Howard) reddar honum núna bardaga við stórmeistarann sem myndi skila honum 100 þúsund dollurum. Harvey stefnir á að fixa úrslitin, þ.e. veðja á móti Shawn og láta hann tapa. Shawn tekur illa í þetta en sættist þó á það að lokum þar sem þetta er peningur sem hann þarfnast. Zulay er fengin til að fara með 500 þús dollara og veðja gegn Shawn. Shawn fer í bardagann, vinnur hann svo með herkjum. Harvey heldur að líf hans sé nú úti þar sem hann skuldi nú vafasömum veðmöngurum út í bæ pening en svo kemur á daginn að Zulay hafi breytt veðmálinu og þau hafi nú unnið 1 milljón dollara. Myndin endar svo á því að Shawn flyst með sinni heittelskuðu frá New York og á heimaslóðir´.
Myndin hefur fengið einkunnina 5.2 á IMDBog það kemur mér ekkert á óvart. Mér fannst söguþráðurinn virkilega spennandi í byrjun myndarinnar og ég taldi mig vera kominn út í eitthvað alvöru. Hann tekur hins vegar snarpa beygju og verður á augabragði hallærislegur og leiðinlegur. Allt sem gerist er frekar óspennandi og fyrirsjáanlegt. Það fór einnig mjög í taugarnar á mér að Shawn var ekkert sannfærandi í sínum fyrsta bardaga og vinnur hann með heppni. Í næsta bardaga kemur hann tvíelfdur og sigrar mun sterkari andstæðing, án þess að hafa æft sig neitt í millitíðinni. Hann berst 4 bardaga í þessari mynd og allir eru þeir mjög áreynslulausir. Það hefði því kannski verið betra að hafa nokkrar Rocky senur þar sem hann er að æfa sig og undirbúa sig fyrir bardagana, ekki bara mæta í þá og vera allt í einu orðinn fáránlega góður. Mér fannst samt Channing vera mjög góður í sínu hlutverki, og það hefði verið gaman að sjá hann blómstra svona í mynd með betra handrit og söguþráð.
Mistök og annað skemmtilegt um myndina
Í loka bardagasenunni klæðir Evan Hailey sig tvisvar úr skyrtunni
Shawn stígur úr út bíl og er greinlega með 2 sár á andliti. Hann gengur svo inn á næturklúbb og í næstu senu inn á næturklúbbnum eru sárin horfin
Í einni veitingastaðssenu má sá mic-inn koma inn í mynd
Leikarinn Channing Tatum lenti í því að nefbrotna við tökur á einu bardagaatriðinu
Í tilefni þess að tveimur jólaprófum í stærðfræði var lokið og býsna súr helgi afstaðin ákvað ég að hafa smá griðarstund og leggjast yfir mynd. Myndin sem varð fyrir valinu var Walk The Line frá árinu 2005 sem ég var svo sniðugur að gefa pabba mínum í jólagjöf á DVD eitthvert árið. Myndin segir frá lífi söngvarans Johnny Cash sem flestir ættu að kannast við. Jonny Cash er af mörgum talinn einn árhrifamesti tónlistamaður 20. aldarinnar. Hann fékkst mest við sveitamúsík, en lög hans bera einnig keim af mörgum öðrum greinum, svosem rockabilly, blús, gospel o.s.frv. Johnny er frægur fyrir sýna einstaklegu djúpu, en samt fallegu rödd og hann gerði lög á borð við Ring of fire, Folsom prison blues og svo auðvitað Walk the Line, sem myndin heitir augljóslega eftir, ódauðleg. Joaquin Phoenix leikur Johnny Cash og gerir hann það virkilega sannfærandi. Leikstjórinn James Mangold tók það ekki í mál að láta einhverja aðra syngja lögin fyrir leikarana og þurfi því Joaquin að gera sitt besta til að leika eftir meistaranum Johnny Cash. Þetta gerir hann á svo ótrúlega sannfærandi hátt að það er eiginlega bara ótrúlegt. Reese Witherspoon sem leikur June Carter syngur líka fyrir sinn karakter og gerir það einnig virkilega vel. Reese hlaut óskarsverðlaunin fyrir besta leik í aðalhlutverki, en Joaquin fekk einnig tilnefningu fyrir besta leikara í aðalhlutverki. Þau bæði fengu svo Golden Globe verðlaun fyrir leik sinn auk þess sem myndinn var valin besta „tónlistar“myndin.Myndin halaði inn 190 milljónum dollara og þegar myndin var gefin út á DVD, bæði í einni og tveggja diska útgáfu, seldust þrjár milljónir eintaka fyrsta daginn. Myndin fjallar um fyrri hluta ævi Johnny Cash, frá því að hann er ungur drengur þangað til hann er orðinn ungur maður, þá þjóðþekktur og mikils metinn. Líkt og við er að búast þá getur líf tónlistamanns ekki gengið í gegn stóráfallalaust. Ungur lendir hann í því að missa bróðir sinn, sem lést í hræðilegu slysi. Bróðirinn var alltaf augasteinn og stolt pabbans. Cash stóð því alltaf í skugga bróður síns og ekki hafði það góð áhrif á samband hans við föður sinn eftir að hann deyr. Tvítugur að aldri gengur hann í flugherinn og fer hann til Þýskalands. Þar unir hann sér ekki vel og finnur tóm í að spila á gítarinn sinn og semja lög. Þarna samdi hann laglínuna við lagið sem seinna varð Folsom prison blues. Hann dvelur ekki lengi í hernum og hættir þar eftir stutta dvöl. Cash fæst nokkuð við tónlistina næstu árin og svo hleypur loks á snærið hjá honum þegar hljómsveit sem hann stofnaði, fær samning. Líf Johnnys færist nú hröðum skrefum í átt til frægðar og ætla ég ekki að fara í gegnum allt það ferli hér í þessu bloggi. Það sem tvinnast í þessu ferli er hins vegar eitulyfjaneysla hans og vesen í kringum það, og samskipti hans við söngkonuna June Carter, sem var hafði verið þjóðþekkt söngkona allt frá því að hún var barnastjarna. Eftir mikinn darraðadans í lífi þeirra beggja enda þau saman og giftast þau, hún var því önnur kona Johnny. Ein af lokasenunum er svo frægu tónleikar sem hann hélt í Folsom fangelsinu en þeir voru teknir upp og gefnir út á sínum tíma. Þessi mynd gefur okkur góða innsýn inn í fróðlegt líf tónlistamannsins Johnny Cash sem fór ekki alltaf auðveldustu leiðirnar í lífinu. Ég læt hér fylgja senu úr tónleikonum í fangelsinu. Ekki er erfitt að sjá að Joaquin Phoenix er hörku söngvari og frábær eftirherma.
2012 var frumsýnd 13. nóvember hér á landi og er þetta þrijða stórslysamyndin sem Roland Emmerich leikstýrir, en áður hafði hann leikstýrt The day after tomorrow og Independence Day. Við lærðum það í hagfræði að sérhæfing leiði til framfara og það er óhætt að segja að hér séu það orð að sönnu, amk hvað varðar tæknibrellur. Þó að sagan sé ekki ýkja merkileg þá er myndin sjálf algjört augnakonfekt. Það er ótrúlegt að sjá hvernig heilu borgirnar sökkva í „vítiselda“ og frægustu minnismerki og styttur heimsins myljast niður í frumsteindir. Ég hafði nú ekki heyrt neitt gott af þessari mynd en fannst ég samt þurfa að sjá hana, sjónarspilsins vegna og ekki gat ég sætt mig við að horfa á hana í tölvunni á 17“ skjá. Á IMDB hefur myndin fengið einkunnina 6.4 sem mér finnst bara nokkuð nærri lagi þegar allt er tekið inní, þ.e. 10 fyrir tæknibrellur og 2 fyrir sögu og trúverðugleika. Eins og flestir vita og nafnið gefur til kynna þá fjallar myndin um heimsendinn sem Mayarnir spáðu á sínum tíma. Skv. þeim átti stærsta sólgos í tíma alsheimsins að gera útaf við greyið jörðina. Í myndinni taka höfundarnir fram ýmis „púsluspil“ sem vísindalega eru rétt, t.d. það að segulsvið jarðar ver jörðina fyrir sólvindum sem annars myndu hindra að líf gæti verið hér og nefndar eru fiseindirnar og fjallað um eiginleika þeirra. En svo þegar allt kemur heim og saman þá passa þessi púsluspil ekki saman og það gerir manni mjög erfitt með að horfa á myndina með einhverri innlifun. En svo eru það auðvitað þeir sem vita kannski minna og gleypa við öllu því sem sagt er. Það er einnig mjög skemmtilegt að athuga það að sú jarðfræði sem við höfum verið að læra í vetur, á engan veginn við í myndinni. Jarðhræringarnar þar eru einkennilegar og það sem gerist á milljónum ára í raunveruleikanum gerist á nokkrum dögum í myndinni, þ.e. heimsálfur sökkva, heimálfur og flekar reka og rekast á, nýjar myndast, segulsviðið umpólast og svo frv. Í myndinni lítur út fyrir að allt kraumi undir jarðskorpunni og allt draslið er á fleygiferð, svo eftir nokkrar vikur á örkinni þá er allt orðið styllt undir niðri og þá er hægt að setjast að og byrja upp á nýtt í Afríku. Ég ætla ekki að eyða tíma nér orðum í söguþráðin enda finnst mér ekki mikið til hans koma. Senur þar sem söguhetjurnar er að flýja undan nýmynduðu eldfjalli og eldstróki, jarðsprungum, keyra í gegnum glerbyggingar, fljúga flugvélum eru mjög áberandi. Fannst reyndar gaman að því að sjá að aðal vísindamaðurinn var dökkur á hörund og eldklár. Myndin er líka dæmigerð hvað varðar það hverjir deyja og deyja ekki. Auðvitað deyr meirihluta jarðarbúa en þeir karakterar í myndinni sem eiga skilið að deyja, fá að deyja að lokum sbr. rússneska auðjöfurinn, aðstoðarmann hans og „kærustu“ þeirra beggja. Á meðan ég var á myndinni áttaði ég mig á einni tengingu við stórmyndina Titanic. Svo þegar leið á myndinni bættust þær við og þá kom þetta allt heim og saman. Það fyrsta er þegar forseti Bandaríkjanna neitar að fara frá löndum sínum og kýs heldur að deyja -> skipstjórinn yfirgefur ekki sökkvandi skip sitt. Annað atriði er þegar svarti jarðfræðingurinn býður föður sínum að koma með í björgunarörkina og fá þannig að lifa hamfarirnar af. Pabbinn kýs frekar að halda sínu striki og vera áfram á skemmtiferðaskipinu sem hann starfaði á sem tónlistamaður. Þetta er jú mjög líkt því þegar hljóðfæraleikararnir á Titanic skipinu héldu áfram að spila hvað sem bjátaði á. Síðasta tengingin er svo þegar fólkið er að hópast í björgunarskipin. Þá kemur í ljós að miðar voru seldir og heldrafólk og milljarðamæringar áttu möguleika að komast af, á meðan almúginn fær að sitja á hakanum og deyja. Þetta er alveg eins og gerðist á Titanic, þar sem ríka fólkið á 1. klassanum fékk forgang í björgunarbátana á meðan hinir fátæku fengu að deyja.
Brandarar í kringum myndina ; Þegar keyptur er miði í miðasölunni; „Já ég ætla að fá 2012 miða á einn“
Eagle vs Shark er Ný sjálensk gamanmynd frá árinu 2007. Ég rakst á trailer af henni fyrir nokkrum vikum og þar var m.a. komið inná það að þetta væri hin nýsjálenska Napoleon Dynamite. Í trailernum sá ég líka Jemaine Clement sem er litríkur leikari svo ekki sé meira sagt. Það hlaut því að vera þess virði að sjá þessa mynd. Jemaine Clement er nýsjálenskur leikari, tónlistamaður, uppistandari, framleiðandi, leikstjóri og handritshöfundur. Það má því segja að hann fáist við sitt lítið af hverju þó hann sé þekktastur fyrir tónlistina, leik og uppistand. Uppruna sinn rekur Jemaine til Maori, sem er þjóðflokkur í Nýja Sjálandi af indjána uppruna. Hversu mikill sannleikur er í því verður að liggja milli hluta, en Jemaine fellur alveg undir þá týpu sem hefur gaman að gera grín af sér sjálfum og útliti sínu. Jemaine er sennilega frægastur fyrir þátt sinn í tvíeykinu Flight of the Conchords, en þar sá ég hann einmitt fyrst. Þar leikur Jemaine á móti Brett McKenzie og leika þeir sjálfa sig í þáttunum, en samt skáldlegar og ýktar útgáfur á sjáfum sér. Flight of the Conchrods tvíeykið á rætur að rekja til ársins 2002 og hafa þeir ferðast víða um og gefið út nokkra diska. Þættirnir eru á „söngleikjaformi“ og fjalla um þá félaga freista þess að lifa ameríska drauminn í stórborginni New York. Það gengur eitthvað erfiðlega og margt drífur á daga þeirra. Söngatriði eru svo stór partur af þessum þáttum.
Gott dæmi um Flight of the Conchords.
Kvikmyndin Eagle vs Shark fjallar um Lily, treggáfaða stúlku sem vinnur á skyndibitastað. Hún er yfir sig hrifinn af Jarrod, sem leikinn er af Jemaine. Jarrod vinnur í raftækjabúð ekki langt frá skyndibitastað Lily-ar, en hann er tölvunörd og álíka treggáfaður og Lily. Jemaine kemur eitt sinn inn á skyndibitastaðinn og fær afgreiðslu hjá Lily. Hún reynir að hrúga á hann allskonar ókeypis mat en Jarrod lætur stóran skammt af frönskum nægja. Jarrod lætur Lily fá boðskort í partý sem hún á að láta vinnufélaga sinn fá. Lily endar svo á því að mæta sjálf í partýið hans Jarrod. Þema partýsins var að allir áttu að mæta sem sitt uppáhalds dýr. Lily mætir sem hákarl en gestgjafinn Jarrod er í arnarbúningi. Þegar allir eru mættir hefst mót í tölvuleik, sem svipar mjög til Tekken. Gestirnir keppast um það að mæta Jarrod í úrslitaleik. Lily kemur öllum á óvart og vinnur sig inn í úrslitaviðureignina sem hún endar svo á að tapa. Með þessi hefur hún heillað Jarrod og þá er ekkert annað í stöðunni að að byrja saman. Þarna kemur titill myndarinnar. Þar með fer aðal atburðarrás myndarinnar í gang. Jarrod lenti í slæmu einelti þegar hann var í skóla og hann tilkynnir Lily að hann þurfi að fara aftur til heimabæjarins og jafna sakirnar við eineltisseggina. Þau ferðast því til heimabæjarins og þar kynnist Lily fjölskyldu hans. Þar fáum við að sjá að Jarrod hafði alltaf staðið í skugga bróður síns sem var frábær í öllu. Hann var hins vegar dáinn og hafði faðir Jarrods ekki komist yfir það enn. Jarrod byrjar að æfa fyrir einvígi sitt og í millitíðinni hættir hann með Lily. Þegar Jarrod mætir í einvígið sér hann að óvinur hans er lamaður fyrir neðan mitti og bundinn í hjólastól. Jarrod virðist ætla að sjá að sér og hætta við allt saman en allt í einu leggur hann til atlögu og ræðst á bæklaða manninn. Þetta var ein fyndnasta sena myndarinnar, því Jarrod endar á að tapa slagnum. Í kjölfarið gerist svo eitthvað í hausnum á Jarrod og hann hættir að einbeita sér að því að leita viðurkenningar föður síns. Í ljós kemur svo að samband þeirra Lily-ar hefur styrkst og þau byrja aftur saman.
Ég gat haft gaman af þessari mynd þú hún sé vægt til orða tekið undarleg. Ég hafði virkilega af því að sjá Jemaine í kvikmynd og hann nær að gera þennan karakter alveg fáránlega kjánalega. Það var þó erfitt að horfa á þessa mynd á köflum, vegna þess að helmingurinn af persónunum voru álíka tregar og hæfileikaríkar í samskiptum og Barði Jóhannsson í Band Gang. Samtölin gátu því oft verið löng, hæg og stundum óþægilega pínleg. Maður þarf því að vera í ákveðinni stemingu þegar maður horfir á þessa mynd, létt skap er þar lykilatriði. Maður kæmist ekki langt inn í myndina ef maður ætlaði að horfa á hana með alvarlegu hugarfari. Niðurstaðan er því sú að þessi mynd er alveg ágætis skemmtun en alls ekki mynd sem maður horfir á aftur á aftur. Ætla að ljúka þessu á nokkrum frábærum qoute-um og vel völdum atriðum.
Lily: How did you find out where I live ? Jarrod : I got my flatmate to ring up your work. Tell them it was an emergency. You probably shouldn't go in there, they think you're dead. ------- Jarrod : You're a bitch and you're going to die of diabetes! ------- Jarrod : Now we're all here, I'd just like to say that I'm really happy that we're all together under the same roof. It's always great to come home. And I'd also like to say that this Saturday I will be having a scheduled fight with Eric Elisi, the Samoan... He was the toughest guy at our school. He used to pick on quite a few people, actually. Anyway, you're all invited to attend, it'd be great to see you there. Thank you.
Green Mile (1999) Þegar ég var að leita af mynd fyrir handritaverkefnið kom þessi mynd fyrst upp í hugann. Hafði ekki séð hana í háa herrans tíð og ætlaði að bæta úr því. Ég var hins vegar búinn að gleyma því hversu löng hún væri, heilir þrír tímar. Handritið hlaut því að vera eitthvað annað eins svo vegna tímaskorts ákvað ég að velja aðra mynd, sem reyndist svo vera Boondock Saints. Það var því svolítið gaman þegar ég rakst á þá frétt í síðustu viku að mynd númer tvö The Boondock Saints: All Saints Day væri einungis handan við hornið. Það væri því kannski gaman að komast yfir handritið og lesa áður en ég færi á hana í bíó. Þó svo ég hafi þurft að hætta við Green Mile var ég orðinn spenntur fyrir því að sjá hana aftur og ákvað að þetti yrði næsta mynd sem ég myndi blogga um. The Green Mile er byggð á samnefndri skáldsögu eftir Bandaríska rithöfundinn Stephen King frá árinu 1996. Myndin er leikstýrð af bandsríska Ungverjanum Frank Darabont. Hans frægustu myndir auk Green Mile eru Shawshank Redemptions og The Mist. Allar eiga þær það sameiginlegt að vera byggðar á sögum eftir Stephen King. Myndin var tilnefnd til fjölmarga verðlauna þar á meðal fjögurra Óskarsverðlauna og Golden Globe verðlauna. Bar þar helst á tilnefningum Michael Clarke Duncan sem besti leikarinn fyrir frammistöðu sína og útfærslu á viðkvæma fanganum John Coffey. Frank Darabont hlaut einnig nokkrar tilnefningar fyrir handrit sitt. Titill myndarinnar vísar til síðustu mílunar sem fangarnir labba þegar þeir eru leiddir til aftöku í rafmagnsstólnum. Dúkurinn á gólfinu í fangelsisálmunni er ljósgrænn og þangað sækir Stephen King nafnið. Myndin fjallar um endurminningar Paul Edgecomb sem kominn er á elliárin. Paul Edgecomb, leikinn af Tom Hanks, minnist þess þegar hann starfaði sem yfirfangavörður á aftökudeildinni í Cold Mountain fangelsinu í Lousiana. Paul segir söguna af því þegar nýr fangi, John Coffey, kom í vörslu hans og áhridin sem John hafði á hann. John Coffey hafði verið dæmdur til dauðarefsingar fyrir nauðgun og morð á tveimur litum hvítum stelpum. Um leið fáum við að sjá að John er viðkvæmur þegar hann spyr Paul hvort ljósin séu kveikt á næturnar, því hann þjáist af myrkfælni. John Coffey er svartur og tröll að burður. Á fyrsta samtali þeirra John og Pauls fáum við sjá að Paul nálgast fanganna með virðingu og hann ætlast til þess sama af þeim. Á grænu mílunni er góður og léttur andi, kannski ekki eitthvað sem maður hefði búist við. Honum er þó ógnað af fangaverðinum Percy Wetmore sem er með sífeld leiðindi og dólgslæti. Percy er tiltölulega nýr en hann hafði fengið starfið í gegnum klíku, hann er illa liðinn bæði af föngunum og hinum vörðunum. John Coffey er gæddur þeim óvenjulega hæfileika að geta læknað fólk. Við kynnumst þessum heilunarhæfileika fyrst þegar John grípur í Paul Edgecomb og læknar hann af þvagfærasýkingu sem hafði þjakað hann. Þá fyrst sjáum við að það er eitthvað verulega óvenjulegt við þennan mann og byrjum að efast um að hann gæti gert svo mikið sem flugu mein. Sá grunur er síðar staðfestur þegar John endurlífgar músina mr Jingles með sömu töfrum, en Mr Jingles var mús sem fanginn Eduard "Del" Delacroix hafði tamið og tekið sem gæludýr. Eftir að John hefur endurlífgað músina segir hann setningu sem ég tel lykilsetningu myndarinnar: „I took it back“. Þetta var einmitt það sem hann sagði um atburðina sem hann var dæmdur fyrir, „I tried to take it back but it was too late“. Þegar múgurinn kom að honum alblóðugum með stelpurnar tvær í fanginu var hann hágrátandi, greinilega eftir misheppnaðar lífgunartilraunir. Þegar við heyrum þetta fáum við það staðfest að John er saklaus. Þriðja kraftaverkið á sér svo stað á heimili fangelsisstjórans Hal Moores þegar John læknar dauðvona konu hans af heilaæxli. Eftir atvikið sjáum við að John er þjakaður og orkulaus. Þá gerum við okkur grein fyrir því að þegar hann læknar fólk tekur hann á sig mein þeirra. Út frá stórum örum á líkama hans getum við ályktað að hann hafi oft hjálpað fólki sem hefur lent í einhverjum hremmingum. John nær ekki að „hósta“ upp æxli konunnar en kemur því í staðinn á fangavörðinn Percy Wetmore, sem átti fátt annað skilið. Percy drepur svo fangann William "Wild Bill" Wharton í einhverri leiðslu, en við höfðum fengið að sjá að það var í raun hann sem myrti stelpurnar tvær. John Coffey spilar þarna einskonar Guða-leik þar sem hann ákveður örlög þeirra Percy og Wild Bill. Manni finnst það kannski svolítið óviðeigandi en það er ekki annað hægt en að taka stöðu með John í þessu máli. Einnig finnst manni það svolítið undarlegt að hann hafi valið að Wild Bill myndi deyja snöggum, óvæntum og frekar „sársaukalausum“ dauðdaga en mun meiri kvöld hefði falist í því að rotna í fangelsinu í einhver ár til viðbótar og þurfa bíða eftir því að vera tekinn af lífi í rafmagnsstólnum. John hefur þó líklega talið að þar sem Wild Bill hafði einungis verið til ama, bæði í fangelsinu og í lífinu, væri enginn ástæða fyrir því að tefja að dvöl hans í helvíti gæti hafist. Paul var tilbúinn að hlífa John en John valdi dauðan fram yfir flótta. Þessu er lýst í eftirfarandi klippu sem jafnframt er mín uppáhaldssena í myndinni.
Myndin Green Mile er tímalaus snilld sem á alltaf við í því ofbeldis-samfélagi sem við lifum í í dag. Þótt söguþráður hennar sé svolítið órtúlegur er boðskapur hennar hreinn og skýr og miðar að betri hegðun náungans gagnvart hinum náunganum. Michael Clarke Duncan átti svo sannarlega skilið allar þær tilnefningar og verðlaun sem hann hlaut fyrir þessa frammistöðu. Duncan nær að gera John Coffey, sem er tröll að burðum, að viðkvæmum, auðmjúkum kraftaverkamanni sem er allur af vilja gerður. Svipbrigðn og hlédrægni risans eru einstaklega eftirminnileg. Tom Hanks er einnig frábær í þessari mynd. Hlutverk ákveðna en jafnframt vinalega fangavarðarins á vel við Tom en þetta hlutverk er það fyrsta sem skýst upp í kollinn á mér þegar ég heyri talað um Tom Hanks, fyrir utan kannski Forest Gump.
Heimavinna helgarinnar var að lesa handrit af mynd og horfa svo á hana í leiðinni. Ég valdi myndina The Boondock Saints, var að sjá hana í annað skiptið en þó var orðið virkilega langt síðan síðast og var ég búinn að gleyma töluvert miklu. Ég googlaði handritið og fann þar eintak hérna. Ég copyaði það og setti í word og þar var það 100 bls, myndin var ca. 100 mínútur svo 10 bls fyrir 10 mín reglan passaði því ágætlega.
Það var bara nokkuð gaman að gera þetta verkefni. Þetta var ekki ósvipað því og að lesa bók og horfa síðan á myndina sem gerð var eftir bókinni. Samt var reginmunur á þessu tvennu. Í handritinu er allt einhvernveginn myndrænna og samtölin eru aðal framsetningarformið. Í stað ítarlega lýsinga í bókum er leikmyndin notuð í kvikmyndinni. Þess vegna er nóg að segja hvar senan fer fram, t.d. skítugt herbergi, bar eða eitthvað annað. Það eitt gefur mun meiri mynd af aðstæðunum en 1000 orða lýsing í bók.
Tók eftir því að í mínu tilfelli var stundum munur á handriti og kvikmyndinni. Til dæmis er skemmtilegt símtal við móður bræðranna í handritinu sem ekkert bólar svo á í myndinni. Einnig er senunum oft fléttað öðruvísi saman, og eiga sér stað fyrr eða seinna, t.d. þegar Rússajepparnir þrír mæta inn á barinn og þeir félagar tuska þá aðeins til. Það leiðir svo til fyrsta manndráps þeirra bræðra. Það sýnir að handritið er ekki endanlegt form og breytingar eru oft gerðar, eflaust til að fegra myndina, gera hana auðkiljanlegri eða jafnvel flóknari.
Annars var bara mjög gaman að prófa að horfa á mynd með þessari aðferð. Það var gaman að lesa um það hvernig Rocco drap óvart köttinn og ennþá skemmtilegra að sjá það svo gerast í myndinni (kettir eru ekki uppáhaldsdýrin mín). Hugsa þó að ég leggji þetta ekki í vana minn enda virkilega tímafrekt verk.
Í lok umfjöllunar um heimildarmyndir og heimildamyndagerð sýndi Siggi Palli okkur heimildamyndina The Cats of Mirkitani. Þökk sé danstíma í íþróttum náði ég að mæta á réttum tíma og ná þar með byrjun myndarinnar, eitthvað sem hefur ekki gerst oft í vetur. The Cats og Mirikitani er heimildarmynd eftir Bandarísku heimildaleikstýruna Lindu Hattendorf. Hún hefur verið nokkuð farsæl í starfi og starfað í New York við gerð heimildamynda í yfir áratug. Myndin hefur unnið til fjölmargra verðlauna og verið vel tekið hvert sem hún hefur komið. Í myndinni segir Linda frá ótrúlegri sögu 85 ára bandaríska-japanans Jimmy Mirikitani. Lífshlaup Jimmys hefur verið einstaklega erfitt og hefur fólk brugðist honum á öllum vígstöðum. Bandaríkin fóru hvað verst með greyið Jimmy vegna þess í kjölfar stríðsins var tekinn af honum ríkisborgararétturinn auk þess sem hann og fjölskyldu hans steypt í kyrrsetningarbúðir fyrir Japani sem búsettir voru í Bandaríkin. Kjarnorkusprengjan sem Bandaríkjamenn vörpuðu á Hirosima var svo til að setja punktinn yfir i-ið, en með henni var hoggið á rætur Jimmys í Japan. Jimmy fæddist árið 1920 í Sacramento í Bandaríkjunum en fluttist sem barn til Japans þar sem hann ólst upp. Þegar hann var 18 ára snéri hann aftur til landsins sem hann fæddist í. Vegna Seinni heimstyrjaldarinnar tók líf Jimmys að breytast til verri vegar, eins og sagt var aðeins frá hér áðan. Jimmy er og var virkilega fær listamaður, og ungur hafði hann sett sér háleit markmið varðandi það. Málin þróuðust hinsvegar þannig að þegar Linda Hattendorf kemur að honum er hann búsettur á götunni og er gjörsamlega allslaus fyrir utan listina. Jimmy býr í New York, ekki langt frá þar sem Tvíburaturnarnir voru staðsettir. Jimmy eyðir nær öllum sínum tíma í að mála. Myndefni Jimmys eru aðallega kettir auk þess sem hann teiknar ófáar myndir af búðunum við Thule Lake sem hann var settur í í kjölfar stríðsins. Leikstýran Linda Hattendorf gerir í þessari mynd hreint frábæra hluti. Það er ótrúlegt að sjá hvernig eitt leiðir af öðru, en það er eitthvað sem einkennir áhugaverðar heimildarmyndir. Linda gat einungis órað fyrir því þegar hún byrjaði að taka líf Jimmys upp, að einhverjum mánuðum seinna yrði hann fluttur inn til hennar og svo seinna fluttur í sína eigin íbúð. Það hefði svo lítið þurft að gerast til að ekkert yrði úr myndinni. Jimmy hefði vel getað verið lokaðri, Linda óþolinmæðari o.s.frv. Það sem mér fannst mest heillandi var hvernig myndin þróaðist, frá upphafi til enda, svolítið eins og snjóbolti sem rúllar niður brekku og safnar á sig meiri og meiri snjó. Í gegnum myndina kynnumst við bæði Jimmy og Lindu aðeins betur. Þegar boltinn er farinn af stað fáum við svo að sjá hvernig Jimmy nær að greiða úr sínu lífi, finnur gamla vini, gamla ættingja, byrjar að vinna launaða vinnu, fær ríkisborgararéttinn sinn aftur og flytur svo í sína eigin íbúð. Það er líka stórkostlegt að sjá hvernig Linda vinnur sér inn traust Jimmys, sbr setningu hans snemma í myndinni þar sem hann segir „You go now“. Seinna í myndinni er svo málunum öðruvísi háttað þegar hann verður áhyggjufullur þegar Linda kemur ekki heim á tilsettum tíma. Myndin endar svo á því að Jimmy fer aftur til Thule Lake búðanna og nær endanlega að losa við drauga fortíðarinnar.
Nú þegar kvikmyndahátíðinni RIFF er lokið er ekki úr vegi líta aðeins til baka og fjalla um það sem maður sá. Á RIFF sá ég eftirtaldar myndir og eru þær í röð frá þeirri bestu til hinnar verstu. 1. One Flew Over the Cuckoo‘s Nest (Q-A) 2. Dead Snow 3. Rocky Horror 4. Stingray Sam 5. Another Planet 6. Dog Tooth 7. Red Race 8. Antichrist 9. Prodigal Sons (Q-A) 10. For the Love of Movies (Málþing) Eins og kannski sést á þessum lista þá voru myndirnar sem ég sá á hátíðinni ekki beint í hæsta gæðaflokki, sbr 5. sæti og niður. Það er því kannski svoldið kaldhæðnislegt að sjá gömlu myndirnar í efstu sætunum en þær stóðu algjörlega fyrir sínu. Það er nú kannski ekki sanngjarnt að bera saman þessar klassísku myndir við hinar myndirnar en fyrir mig þá björguðu þær hátíðnni, þó Dead Snow hafi komi skemmtilega á óvart. Hér á eftir ætla ég að taka nokkrar myndir fyrir, en umfjöllun um Another Planet má sjá í blogginu á undan. One Flew Over the Cuckoo‘s Nest (1975) Fyrir mér þá trónir þessi mynd langefst á toppi listans míns. Hinar myndirnar komast ekki með tærnar þangað sem þessi hefur hælana. Svo ég byrji nú á því að viðurkenna það þá var þetta í fyrsta skiptið sem ég sá þessa mynd. Hef ekki ennþá komist að niðurstöðu hvort það hafi verið slæmt eða gott því að sjá hana í fyrsta skipti í stærsta salnum í Háskólabíó, þar sem ótrúleg steming myndaðist í salnum, var sér á báti upplifun. Held ég sé bara feginn að hafa séð hana fyrst þarna frekar en að horfa hana í tölvunni eða 21“ sjónvarpinu mínu. Ég man ekki eftir að hafa labbað útúr bíósal jafn alsæll og ég var þarna, og ekki skemmdi fyrir að meistarinn sjálfur Milos Forman var viðstaddur, tilbúinn að svara spurningum að mynd lokinni. Jack Nickholson er með stórbrotna frammistöðu í þessari mynd og útfærir karakterinn McMurphy af sinni einstöku snilli. Myndin er gerð eftir skáldsögu Ken Kesey. Milos Forman fer hinsvegar aðra leið í mynd sinni þar sem hann hann segir frá og fylgir í raun mest McMurphy og því sem gerist í kringum hann. Á meðan er skáldsagan sögð frá sjónarhóli þagmælska indjánans. Hvort tveggja hentar í raun sínu formi betur, því eins og Milos sagði sjálfur, þá hefði verið erfitt að búa til mynd og hafa hana algjörlega frá sjónarhóli indjánans. Á sama hátt hefði skáldsagan örugglega ekki fengið að njóta sín jafn vel, ef ekki hefði verið fyrir það að lesandinn fær að heyra hugsanir indjánans, sem hafa ugglaust verið forvitnilegar. Rocky Horror Picture Show (1975) Rocky Horror Picture Show er grín-söngleikjamynd sem þarf varla að kynna nánar. Þetta var síðasta myndin sem ég sá á hátíðinni og var það bara fínt að loka þessari hátíð með þessari mynd. Eins og með myndina One Flew Over the Cuckoo‘S Nest þá er ég svolítið ósjóaður og hafði aldrei séð myndina sjálfa, þó ég hafi nú farið á leikritið fyrir nokkrum árum. Ég þekkti því persónurnar og söguþráðinn. Eitt mesta svekkelsi hátíðarinnar var að missa af búningasýningunni á þessari mynd en ég hefði ekki getað komist á hana fyrir mitt litla líf vegna anna í skólanum. Annars er þessi mynd bara frábær í næstum alla staði. Söguþráðurinn er léttgjéggaður og skemmtilegur. Tónlistin er frábær og skemmtilegustu hlutar myndarinnar eru þegar söngatriðin fara af stað og mynda ótrúlega hresst andrúmsloft. For the Love of Movies (Málþing) Ég hugsa að ég sé ekkert að fara of hart í sakirnar þegar ég segi að þetta sé leiðinlegasta mynd sem ég hef á ævinni séð. Hún á allavega sæti á bottom 5 listanum. Þessi mynd er eftir Gerals Peary, þekktan kvikmyndagagnrýnanda. Þetta er hans fyrsta mynd og fjallar hún um sögu kvikmyndagagnrýnar, allt frá því hvernig þetta hófst þegar kvikmyndir fóru fyrst að sjást og hvernig hún hefur þróast í gegnum áratugina. Satt að segja þá var ekkert við þessa mynd sem heillaði mig. Kannski var það vegna þess að ég hef ekki minnstan áhuga á sögu kvikmyndagagnrýni, en þessi mynd náði bara aldrei til mín. Ég hefði haft meiri not af þessari mynd hefði kannski 30 % myndarinnar fjallað um söguna en 70 % um það hvernig það er að vera kvikmyndagagnrýnandi í dag, hvernig á maður að hugsa þegar maður gagnrýnir, hvernig getur maður orðið betri kvikmyndagagnrýnandi o.s.frv. Þó þessi mynd hafi ekki náð til mín gat ég séð andlit í salnum sem fylgdust með með miklum ákáfa og fengu glampa í augun þegar Gerald svaraði spurningum salarins. Þetta sýnir kannski hvað mismunandi áhugasvið hafa mikið að segja þegar kemur að kvikmyndum, en þessi mynd var allavega mín versta reynsla af RIFF þetta árið. Mér fannst Peary líta svoldið Smart-Ass út þegar hann svaraði spurningunum, kannski hefur hann efni á því. Ég er allavega ekki rétti maðurinn til að dæma um það.
En á RIFF sá ég mikið af athyglisverðum myndum þó þær væru ekkert endilega góðar. Red Race, heimaildamynd um kínverska fimleikakrakka var virkilega athyglisverð þó hún hefði getað verið útfærð á betri hátt. Prodidgal Sons var einnig virkilega áhugaverð og líkist helst Skáldsögu á tímabili. Annars var ég bara mjög sáttur með þessa hátíð og sé ekki eftir að hafa fjárfest í passa.
Reykjavík International Film Festival hófst í dag með pompi og prakt. Eftir að hafa farið yfir myndir dagsins var ákveðið að sjá myndina Another Planet í sal 4 í Háskólabíói klukkan 8. Bíófélagarnir að þessu sinni voru Pálmar og Saga en í salnum þekkti ég þó einhver andlit.
Myndin Another Planet eða „Másik bolygó“ er eftir ungverska heimildamyndaleikstjórann Moldovanyi Ferenc og kom hún út árið 2008. Í myndinni segir Ferenc sögu barna frá ýmsum löndum sem búa við ómannúðlegar aðstæður. Börnin sem koma fyrir eru frá Kongó, Mexikó, Kambódíu og Ekúador og öll eiga þau það sameiginlegt að búa við aðstæður sem ekkert barn í heiminum ætti að þurfa búa við. Þau fæðast fátæk og fátt annað en fátækt blasir við þeim á lífsleiðinni. Sum eru munaðarleysingjar en önnur þurfa að sjá fjölskyldum sínum pening og þann litla mat sem fæst fyrir hann. Sagan af stelpunni á ruslahaugunum er þá efst í huga en fyrir heilan dag á ruslahaugunum, týnandi plast og annað rusl, uppskar hún heilan dollara. Á haugunum vinnur hún við hættulegar aðstæður og segir hún m.a. frá því þegar hún sá krakka á sínum aldri týna lífi sínu á haugunum. Það sem mér fannst einna sorglegasta við þessa mynd var að mörg af þessum börnum voru misþyrmd af eigin fjölskyldu. T.d. stelpan frá Mexíkó sem eyddi nóttinni í að selja sígarettur og tyggjó, eldaði mat fyrir bræður sína fyrir og eftir skóla og þvoði föt fjölskyldunnar. Þess á milli var hún laminn af móðurinni, sérstaklega eftir nætur þar sem illa gekk að selja. Manni finnst erfitt að trúa því og skilja að þvílíkt og annað eins misrétti geti átt sér stað í heiminum. Sagan af barnavændinu fannst mér virkilega sláandi. Litlar stelpur keyptar og misnotaðar af erlendum ferðamönnum. Og þar sem er vændi, þar er ávallt stutt í eiturlyfin, eina atkvarfið sem þessar ungu stelpur virðast geta leitað til. Það er í rauninni voða lítið sem ég get sagt annað um myndina. Ákvað að láta það vera að skrifa um sögur allra barnanna heldur frekar að taka nokkur dæmi, enda ekkert vit í því að vera reyna endurskrifa þessar sögur í þessum pistli þar sem þær eru miklu áhugaverðari og átakanlegri á filmu. Myndir sem þessar eru mjög mikilvægar. Það er mjög erfitt að ímynda sér þennan heim enda er hann mjög fjarlægur, þess vegna er mikilvægt að fá innsýn inn í líf bágborrina til að koma sér aðeins niðrá jörðina og vera þakklátur fyrir það sem maður hefur, og kannski leggja eitthvað í gott málefni. Maður þarf nú kannski ekki að fara svo langt til að komast í tæri við svona heim. Í sumar í útskrifarferð MR á Marmaris kynntumst við litlum krökkum sem eyddu nóttinni við strandlengjuna þar sem aðal lífið var, og vigtuðu fólk fyrir smáaura. Maður gaf þeim oftast eitthvað en helst hefði maður viljað gefa þeim eitthvað að borða, enda gat ég ekkert vitað hvort peningurinn færi í að fæða fjölskyldur þeirra eða færi óskiptur til einhvers gæja sem „ætti“ þau og gerði þau út.
Nú er ekki seinna vænna en að fara setja upp blogg um topplistann.
Ég gerði mér ekki alveg grein fyrir hversu erfitt verk þetta yrði. Síðustu vikuna er ég búinn að vera fara yfir kvikmyndir í hausnum á mér, og virkilega pæla í því hverjar stóðu uppúr. Eftir að hafa skipt ótal sinnum um skoðun þá náði ég loksins að negla niður 5 mynda lista sem ég var sáttur með. Eftir baráttuna við að finna þessar fimm myndir þá treysti ég mér hreinlega ekki til að raða þeim í einhverja ákveðna röð.
Green Street Hooligans (2005)
Þetta er sennilega sú mynd sem ég hef oftast horft á, ef litið er fram hjá gömlu Disney myndunum sem maður átti á VHS þegar maður var yngri og var ófeiminn við að láta rúlla. Þessi mynd gerist í Englandi, nánar tiltekið í Green Street hverfinu í London, en þetta hverfi hýsir einhverjar alræmdustu fótboltabullur Bretlandseyja. Klíkan gengur undir nafninu Green Street Hooligans og styðja þeir Íslendingaliðið West Ham United. Í byrjun myndarinnar kynnumst við Matt Buckner(Elijah Wood), háskólanema við Harvard háskóla í BNA. Fyrir tilverkan herbergisfélagans er Matt rekinn úr Harvard og neyðist hann til að fara yfir til Bretlands þar sem systir hans er að hefja nýtt líf. Þar kemst Matt í kynni við Pete(Charlie Hunnam) og hans ofbeldisfulla og spennusama líferni. Pete er hátt settur í klíkunni og kynnir Matt fyrir menningunni í kringum fótboltann á Englandi. Matt, sem aldrei hefur lifað aðra eins spennu, ánetjþessu líferni og lifir á brúninni hvern einasta dag. Að mínu mati hefur þessi mynd allt, hún er gríðarlega spennandi með öflugum slagsmálasenum, vel leikin og ekki verður kvartað yfir myndatöku. Þrátt fyrir að karlmennskan sé í hávegum höfð eru í henni miklar tilfinningar og sorleg atriði koma fyrir. Þetta gerir GSH að einni af minni uppáhaldskvikmynd en það er líklega einn þáttur sem kemur einnig sterkur inn, áhugi minn á enskri knattspyrnu og menningunni í kringum hana.
Á þessu ári kom út GSH 2. Þessa mynd ætla ég aldrei að sjá, enda hefur hún fengið hörmulega dóma og aðeins sögð draga úr gæðum þeirra fyrri.
American History X (1998)
Þessa mynd er sennilegast óþarfi að kynna nánar. Þegar ég var að leggja lokahönd á listann áttaði ég mig á því að það var alltof langt liðið síðan ég sá þessa mynd, svo 5 mín síðar var hún kominn í spilarann. Leikstjórinn Tony Kaye gerir hér virkilega góða hluti með leikarann Edward Norton í fararbroddi. Báðir fara á kostum í þessari átakalegu sögu um nýnasistann Derek og áhrifin sem hann hefur á sig og sína. Það er nokkuð gaman að bera sama þessar fyrstu tvær myndir á listanum mínum, því þær eru virkilega áþekkar. Derek(Edward Norton) er með virkilega sterkar skoðanir á lífinu og hefur sig í hátt uppi. Hann er hliðstæða Steve Dunham(Marc Warren) bróðir Pete í Green S. H. Báðir karakterar sjá ljósið og breyta skyndilega hegðun sinni til betri vegar en þegar upp er staðið enda þeir á að sjá ástvini sína í gröfinni, sbr þegar Danny og Pete deyja. Á sama hátt eru Danny og Pete áþekkir en báðir líta þeir á bróðir sinn sem fyrirmynd og taka upp allt eftir þeim. Þeim finnst einnig mjög erfitt að skilja þegar eldri bræðurnir kjósa að hefja nýtt líf. Þetta er mynd sem nær mér í hvert einasta skipti sem ég horfi á hana, því hún veitir mér innsýn inn í líf sem myndi öðruvísi aldrei fá að kynnast.
Coach Carter (2005)
Coach Carter fjallar körfuboltalið Richmond High School í Bandaríkjunum og þjálfarann Ken Carter, sem leikinn er af Samuel L. Jackson. Myndin er byggð á sönnum atburðum sem áttu sér stað í kringum 2000. Körfuboltaþjálfarinn Ken Carter tekur við stjórn körfuboltaliðs sem samanstendur af drengjum sem flestir eiga í miklum vandræðum utan vallar, í námi og er framtíð þeirra á reiki. Á hulstrinu má sjá qoute sem á mjög vel við efni myndarinnar: „It begins on the streets, it ends here“.Þó að myndin virðist vera í þessum Disney stíl, þar sem allt endar vel eftir miklar flækjur, þá er mjög óvænt þegar þeir enda á því að tapa síðasta og mikilvægasta leiknum. Það er einmitt það sem gefur henni þennan raunsæisblæ enda er hún byggð á sönnum atburðum. Í myndinni kynnumst við mörgum misjöfnum karakterum sem eru þó allir komnir vel á veg með að klúðra sínu lífi. Margir þeirra eiga erfitt með nám og sjá ekki fram á annað en að enda á götunni í röngum félagsskap. Einn er nú þegar kominn í þennan félagsskap og er kominn hættulega nálægt götunni. En að lokum ná þeir að snúa við blaðinu með hjálp þjálfarans Ken Carter, en Samuel L. Jackson útfærir þennan karakter snilldarlega. En eins og með Green Street Hooligans þá liggur þessi mynd alveg flöt í áhugasviði mínu, íþróttir, og skýrir það ef til vill af hverju hún er hér á þessum lista.
The Departed (2006)
Ég fór á þessa mynd í bíó og bjóst satt að segja ekki við neinu. Ég bjóst alls ekki við því að ég ætti eftir að vera límdur við skjáinn alveg frá upphafi til enda , þessi bíóferð var virkilega óvænt ánægja. Það er þó erfitt að segja ekki búast við neinu þegar mynd er jafn stjörnum prýdd og þessi. Nöfn á borð við Jack Nickholson, Matt Damon, Leo DiCaprio og Mark Wahlberg í einu og sömu myndinni, annað eins hefur varla sést. Myndin vann til fjölmargra verðlauna, t.d.fekk leikstjórinn Martin Scorsese bæði Óskarinn og Golden Globe verðlaunin fyrir bestu leiksjórnina. Söguþráðurinn verður ekki útskýrður í nokkrum línum enda fer þar fram ótrúlega snjöll flétta. Áhorfandinn þarf allan tímann að halda sér við efnið og láta hugann reika um hinar ýmsu flækjur sem flettast svo saman. Martin Scorsese er vel að þessum verðlaunum kominn enda hefði verið auðvelt að klúðra þessari mynd, sem hlýtur að hafa litið flókin út í handriti. Leikararnir fjórir sem ég nefndi hér fyrr stóðu allir fyrir sínu og sýndu það af hverju þeir eru með færustu og dáðustu leikurum Hollywood í dag.
Ferðalag keisaramörgæsanna(2005)
Ég var í gríðarlegum vafa hvort ég ætti að setja þessa mynd á listann minn, og jafnvel hvort hún ætti heima þar, enda bara klukkutíma heimildarmynd um mörgæsir. Ég ákvað þó að slá til þótt sumum eigi ugglaust eftir að þykja asnalegt að ég skuli nefna myndirnar American History X og Ferðalag Keisaramörgæsanna í sömu andrá og ég á örugglega eftir að hljóta einhver stríðnisskot en hvað um það ... Ef maður ætti að lýsa henni í nokkrum orðum þá myndi ég segja að hún væri ótrúlega tilfinningaþrungin og falleg. Það er eitthvað svo ótrúlega magnað við sjá lífshlaup og lífsbaráttu þessara dýra. Það sem er kannski mest heillandi við þessa mynd er myndatakan. Myndatakan sér á báti er eitthvað til að verða dolfallinn yfir. Mögnuð augnablik eru fönguð og svo ég steli setningu sem ég heyrði fyrir stuttu, þá er eins og mörgæsirnar sjálfar fái persónuleika, svo mögnuð er myndatakan. Enn og aftur er hér mynd sem snertir mitt áhugasvið. Af því sem ég horfi í sjónvarpinu, hvort sem eru þættir eða kvikmyndir, þá er fátt skemmtilegra en að komast í góða heimildarmynd um náttúruna og heiminn. Flestir hafa séð heimildarþættuna um Jörðina og heillast af því. Ég ætti því kannski að hafa þetta sæti á topplistanum fyrir allar þær frábæru heimildarmyndir/þætti sem ég hef séð, t.d. The Earth, The Universe og svo lengi mætti telja.
